Czym jest życie?
Łzy chmur spływają ponuro po szybie,
Gdy pełna żalu postać na siebie dybie.
Niedoceniana, wiecznie upokarzana,
Stara się udawać, że jej dusza nie jest złamana.
Ignorancja ludzka ją dosięgnęła,
Dlatego ostatnia iskra nadziei jej umknęła.
Czym jest rozpacz?
Stara się poskładać pozytywne fakty,
Lecz dopadają ją ciągle nienawiści akty.
Jak to dzień w dzień jej kat ciągle nad głową czycha,
Ta reakcja, gdy się świat przed nią coraz bardziej zamyka.
Uczucie, że nikt jej nie chce zrozumieć,
Ponieważ, to ona jest zła, ona jest w błędzie… dlatego chce uciec.
Czym jest strach?
Cień kolejnego dnia ją dopada,
Straszy po nocach, tuż po tym jak zmrok zapada.
Wizję cierpienia w oczach się pojawiają,
Jak jej prześladowcy jej spokoju jutro nie dają.
Znów skulona, sama, zmuszona do życia,
W tym znienawidzonym świecie, gdzie indywidualizm nie ma praw bycia.
Czym jest odwaga?
Pętla upleciona zwisa, oczekując świtu,
Pod nią stołek, by dopełnić historię mitu.
Postać obserwuje tę pełną nadziei scenę,
Nadzieja, by przerwać tę wieczną, mizerną samoocenę.
Dlatego stołek ją wynosi na ostatnią wyżynę,
Przełyka ostatnią żalu ślinę,
Pętla wykonuje ostatni serdeczny ścisk,
By ofiara nie wykonała ostatni życiowy pisk.
Nadszedł czas ostatecznego odrzucenia losu,
Wraz z podparciem, jako wykonanie ostatecznego ciosu.
Szarpnięcie…
Ręka wyrwała, pętla bezwładnie opadała,
Postać się sama do tego przekonała.
Zeszła z podwyższenia, które wcześniej zapraszało,
By teraz się w dumie od niego oddalało.
Wyszła ona z pokoju, by umknąć tej ponurej scenie,
Już nie chciała oddać swej szansy, nie przy tej cenie.
Łzy chmur płakały teraz nie z rozpaczy,
Lecz z radości wielkiej, dzieła ogromnego nieszczęścia przerywaczy.
Bo to kwestia odwagi,
Stchórzyć, i uciec od własnego życia wagi,
Czy wstać z dumą na tej pokrętnej drodze,
Pomimo ciągłych potknięć, pokazać wszystkim, że się mylą srodze,
I być przykładem tej prawdy, cały nagi,
Że to jest przykład największej odwagi!